Era domingo pola tarde e Cecilia B acudira á
festa que celebraban en Portogrande, pero esta vez ninguén a acompañaba. De todas cantas citas coloreaban o calendario social de Portogrande esta era a máis agardada, pois na celebración reuníanse as máis grandes
estrelas da emerxente industria do celuloide e as personalidades con máis influencia da cidade. A reunión tiña lugar no
Gran Teatro Rexenta, convertido para a ocasión nun fastoso plató de
televisión, onde se entregaban os premios ás mellores
produccións e interpretacións do ano e toda a rúa se cubriu cunha alfombra vermella, grandes focos e moreas de curiosos impacientes por recibir aos convidados. A velada incluía cea, entrega dos citados premios e- o que Cecilia máis
adoraba- baile ata altas horas.
Cecilia B vestía traxe de raia fina e camisa de seda e unha pequena camelia de pedras rosadas que prendera da solapa da chaqueta. Levaba dous pequenos brillantes, regalo do seu primeiro marido, e abandonara en taxi a Sala Bell- en opinión de moitos o mellor salón de beleza da cidade -por causa da choiva.
Doce minutos despois da hora oficial de inicio Cecilia B chegou á porta do grande teatro, atravesou a alfombra vermella e co seu mellor sorriso dirixiuse sen presas, saudando con pequenas conversas, ata o bar. Alí pediu un combinado de
xenebra que bebeu con ansiedade e despois outro e varios máis mentres agardaba que chegasen o resto de convidados. Mentres, tomaba boa nota de modelos, acompañantes e casos das fulgurantes estrelas, que intentaban en todo momento compracela – especialmente aquelas que tiñan algo que agochar- pois temían a súa pluma que levantaba escándalos e afundía honras con facilidade abraiante.
Cando abriron as portas da sala e comezaron a sentar por estricta orde aos convidados Cecilia B xa levaba ben seis ou sete combinados, e lonxe de sentirse mareada pediu outro e retrasou a súa entrada na sala e comezou a comentar co camareiro as súas últimas desgrazas, referentes ao abandono do seu esposo, á súa inclinación polas drogas
sedantes e o tedio que lle producía o seu destructivo traballo.
Minutos despois era arrastrada fora do local e introducida nun taxi que a achegaba a súa vivenda na luxosa Avenida B, depositada na cama en contra da súa vontade e atendida polo doctor valmor, que a fixo durmir placidamente.
Á mañá seguinte a súa temida columna, que era seguida por miles de lectores, non apareceu, pese as insistentes chamadas do seu editor, e no seu lugar unha xornalista en prácticas escribía unha comedida crítica sobre o filme que acadara a maioría dos galardóns.
Cecilia b foi atopada tres días despois no seu apartamento, durmida na bañeira baixo os efectos dun cóctel de barbitúricos e xenebra e ao seu carón a súa libreta de notas, onde corrixía a súa última columna que falaba das avaricias e intereses que movían as escuras tramas nas que nunca máis se vería envolta e onde destapaba segredos inconfesables de gran parte das estrelas que a compracían.
O artigo nunca foi publicado. Houbo quen pensou que coa súa morte desaparecera todo o glamour da emerxente industria do celuloide.