que é hoxe!

que xa é hoxe! ide polas entradas onde haxa que ir e xa nos vemos alá a eso das des!

animai+s

de todas as cousas que escoito na facultade as mellores, coma sempre,as do bar. hoxe contáronme que corre por aí a historia dun estudante que no seu primeiro ano na universidade se fixo cun dos codiciados patos do auditorio e levouno para a casa con toda idea de xantalo. pero nalgún momento cambioulle a idea, o animal entenreceuno, e entre o solitario estudante de primeiro curso e o bicho floreceu unha fermosa amizade que se prolongou durante catro anos de carreira, chegando a pasar memorables momentos xuntos. e que cando o estudiante rematou, antes de volver co seu inútil título debaixo do brazo a lugariños de arriba, depositou de novo o pato na poza do campus ...
dis que era un tipo de poucos amigos.
lendas (case) urbanas.

(polo demais tarde relaxante en compaña de mr.punch, que recolle os primeiros froitos da laboriosa arte floral)

lume

lume para que saia o sol e nos atope co mellor dos sorrisos é o que lamatumbá promete. o disco é unha aventura xenial dos amigos do licorcafé e os debuxos unha fantasía preciosa de drubín. (para mostra, unha portada) este xoves están en compostela -ese día a cousa conxugarase de licor café e ante a ameaza de lagoas pido excusas por adiantado-. despois na coruña e máis lugares, incluídas as anchas terras de castela.
os meus parabéns a todos os pais da criatura e lume! para todos.

visitar o mar

subía a marea das cocas e a lúa engordaba ben, que eu a vía dende a morosa de mallou, pero o tempo non se puxo a xeito para os arneiróns, nin para madrugar nos días santos.e a luz de fisterra mar adentro anunciaba a borraxeira que non respeta nin o cristo -aínda que xa antes sabiamos do nordés polo sal, que amolecía no paquete- nin as merendas familiares na pedra dos furados, alá no alto do castro.era deste modo que o sábado de gloria chamaba polos remedios.dende a marea que move a lúa que máis baixa. a mellor para que o mar o habite a un.
só para iso volvo aos lugares que teceron os días espesos de novembro. alí asisto á primeira vez que a miseria nos batiu no rostro coa forza do salitre. recordas? andabamos camiños estreitos que só sabían os percebeiros e o temporal non daba calado.case coma agora...

se non atardece

pero mellor cando atardecía e alicia podía chegar ata o abrazo mar. en porto profundo o mar batía como morden as navallas pero sandaba todas as dores. e cando estaba lonxe alicia lía contos pequenos. a brisa agochábase nos libros que o doctor enviaba. e ao abrilos o mar enteiro inundaba a tarde. e palabras douradas prendían na paisaxe.

breve historia de cecilia b

Era domingo pola tarde e Cecilia B acudira á festa que celebraban en Portogrande, pero esta vez ninguén a acompañaba. De todas cantas citas coloreaban o calendario social de Portogrande esta era a máis agardada, pois na celebración reuníanse as máis grandes estrelas da emerxente industria do celuloide e as personalidades con máis influencia da cidade. A reunión tiña lugar no Gran Teatro Rexenta, convertido para a ocasión nun fastoso plató de televisión, onde se entregaban os premios ás mellores produccións e interpretacións do ano e toda a rúa se cubriu cunha alfombra vermella, grandes focos e moreas de curiosos impacientes por recibir aos convidados. A velada incluía cea, entrega dos citados premios e- o que Cecilia máis adoraba- baile ata altas horas.
Cecilia B vestía traxe de raia fina e camisa de seda e unha pequena camelia de pedras rosadas que prendera da solapa da chaqueta. Levaba dous pequenos brillantes, regalo do seu primeiro marido, e abandonara en taxi a Sala Bell- en opinión de moitos o mellor salón de beleza da cidade -por causa da choiva.
Doce minutos despois da hora oficial de inicio Cecilia B chegou á porta do grande teatro, atravesou a alfombra vermella e co seu mellor sorriso dirixiuse sen presas, saudando con pequenas conversas, ata o bar. Alí pediu un combinado de xenebra que bebeu con ansiedade e despois outro e varios máis mentres agardaba que chegasen o resto de convidados. Mentres, tomaba boa nota de modelos, acompañantes e casos das fulgurantes estrelas, que intentaban en todo momento compracela – especialmente aquelas que tiñan algo que agochar- pois temían a súa pluma que levantaba escándalos e afundía honras con facilidade abraiante.
Cando abriron as portas da sala e comezaron a sentar por estricta orde aos convidados Cecilia B xa levaba ben seis ou sete combinados, e lonxe de sentirse mareada pediu outro e retrasou a súa entrada na sala e comezou a comentar co camareiro as súas últimas desgrazas, referentes ao abandono do seu esposo, á súa inclinación polas drogas sedantes e o tedio que lle producía o seu destructivo traballo.
Minutos despois era arrastrada fora do local e introducida nun taxi que a achegaba a súa vivenda na luxosa Avenida B, depositada na cama en contra da súa vontade e atendida polo doctor valmor, que a fixo durmir placidamente.
Á mañá seguinte a súa temida columna, que era seguida por miles de lectores, non apareceu, pese as insistentes chamadas do seu editor, e no seu lugar unha xornalista en prácticas escribía unha comedida crítica sobre o filme que acadara a maioría dos galardóns.
Cecilia b foi atopada tres días despois no seu apartamento, durmida na bañeira baixo os efectos dun cóctel de barbitúricos e xenebra e ao seu carón a súa libreta de notas, onde corrixía a súa última columna que falaba das avaricias e intereses que movían as escuras tramas nas que nunca máis se vería envolta e onde destapaba segredos inconfesables de gran parte das estrelas que a compracían.
O artigo nunca foi publicado. Houbo quen pensou que coa súa morte desaparecera todo o glamour da emerxente industria do celuloide.

colas de indixentes

enfermou esa mesma mañá. cada trago de leite fora un martirio de alfiletes que se cravaban na gorxa e baixaban cortando as palabras ata o estómago. imaxinaba que deberían sangrar moito, pois nin sequera o mel axudaba naquel trance e levantarse foi un intento de mareos.
así que non pasou á facultade recoller os apuntamentos que a profesora deixara para ela no departamento, nin acudiu ao xantar cos convidados, que deberían estar para marchar esa mesma tarde ou a mañá seguinte. iso case o agradecía, porque levaba toda a semana regalando o estómago con fritos.
quedou na casa lendo unha novela con ánimo de atoparse mellor para a cita da tarde, recoller as entradas e ir ao teatro.
desexaba saír da casa,porque estar na casa cando un non o desexa é sinónimo de enfermidade. pero a imaxe do fin de semana que agardaba detrás da porta do cuarto só axudaba a subir a manta ata as orellas e concentrarse en soñar que non lle doía nada. demasiados autobuses e aínda unha velada de domingo para a que non atopaba roupa no seu armario. víase aguantando a enfermidade ata o luns.
só se ergueu para poñer un disco e inventar un xantar benévolo coa dor.
na cadena sonaban os enemigos.
colas de indigentes corretean por mi garganta...
colleu o teléfono coa idea de anular todos os compromisos. pero antes parou no ordenador.

alicia

Así comeza a historia que katerina aprendeu do home estremadamente tímido, que era Alicia varios anos máis nova que o doutor e aínda así ela visitábao todas as tardes de venres puntualmente. Collía o tren en Estación Profunda e viaxaba durante case tres horas ata chegar a Vila Gaivota, hoxe unha illa no medio do mar pero naqueles tempos unida a terra polo estreito paso de Ämak. Unha vez alí camiñaba corenta minutos ata a antiga torre da luz, onde o doutor a agardaba cada venres mirando o mar. agardábaa coa puntualidade do océano.
alí Alicia coñecera a artaud e músicas pasadas que nunca antes escoitara. Alí
abrazábanse fronte a fiestra porque ela entraba como a brisa. E amábanse todo o longo do día e do día seguinte, ata a mañanciña. Case sen falarse, falábanse a penas coas xemas. Era a súa lingua a máis antiga.
E o día sempre abría para o doutor en Alicia e alí se detiña. E iso era gozarse.
Espertar entre os seus brazos e dicir antes de irse o seu nome.
O seu nome era secreto e so ela o coñecía.

revolución e milagros

O home que mengua pasa polo meu correo e deixa unha nova abraiante.
Resulta que tanta revolución e tanto heroe de playa girón non dan máis que para celebrar o día da muller traballadora a golpe de triste tópico.
Isto foi o que tal cavilou o presidente caribeño para agasallar ás mulleres da nación; unha muller unha pota. Todas terán a súa pota a presión, subsidiada, iso si, fortemente polo goberno que con esta medida deixa claro onde está cada un. A muller ganado liberdade na cociña, o home lonxe destes menesteres coma da morte mesma e fidel preocupándose polo benestar social. A saber polo de quen...
O caso é que o asunto promete cociñas eléctricas e outros avances, que digo eu que iso está moi ben, pero non só para as mulleres, porque aquí para botar sulfato non pero para comer sempre hai xente. E de darse o estraño caso de que houbese unha cociña na que non houbese unha muller, han de quedar sen pota? será que esas son as maiores inquietudes da muller da illa? ou será que o goberno, comprobada a pouca habilidade do home para a mecánica doméstica, considerou que era un estrago entregalle a eles os electrodomésticos?

E estes son os milagros da revolución... é que deus dalle potas a quen non ten arroz.

aulas

Intentei evitalas durante anos, pero chegados a este punto no que advirto que se non me poño as pilas non vou saír nunca de aquí, decidín volver por clase. Non entraba nos meus plans preocuparme por iso -como di o meu colega alimaña "a curso por dous anos, para que vaian ben seguros"- e non me preocuparía, de non ser porque hai pouco atopei unha reseña na que me tiñan licenciada.
A cousa resultou moi simpática porque estou a varias asignaturas de que iso sexa cando menos unha posibilidade, pero parece que me pegou o formiguiño e entráronme as ganas de rematar e largarme dunha vez a calquera outro lugar a facer calquera outra cousa. Así que hoxe volvín por clase e,como agardaba,coñezo exactamente a mesma xente que coñecía a última vez que pasei pola avenida castelao (pode ser que ata houbese outro rector daquela). E dicir, ninguén. Máis ben, unha ou dúas personas, que evidentemente, non coñecín na facultade. Tamén como agaradaba, a filoloxía continúa parecéndome o estudo trepidante que me parecía.
No instituto algún profe me contou que o importante da universidade non era o que un facía nas aulas, senón todo o que rodeaba a vida universitaria en si. Ben, esa parte xa a teño bastante explorada e ao fin e ao cabo, tampouco é moi distinta do que facía no isntituto, salvando que cando chego á casa teño que facer eu o meu xantar.
A outra parte foi a que ninguén se tomou a molestia de me explicar. No instituto debería haber unha materia na que se convencese a alumnos e familiares de que as carreiras universitarias non son o que parecen. E que despois un ten que cargar toda a vida con ela.
E en que carallo estaba pensando o día que me matriculei?
En fin, agora xa non ten volta.Concentrareime neste pensamento: a universidade meteume neste lío ela hame de sacar de aquí.
(se me poño espléndida para o ano ata pido un erasmus)
vou facer os deberes.

algodón

O despertador rebenta na mesilla antes das oito da mañá para que a Pilar lle de o tempo xusto de se lavar e baixar ata a parada cando aínda non rompeu o día. Agora que as temperaturas están tan frías Pilar leva na bolsa de tea un termo de café con leite e medio paquete de galletas. Agarra o termo entre as mans porque a xeada chega dentro dos guantes e corta entre os dedos. E mentres agarda polo coche observa como medran os días cara a primavera e repasa as labores que lle quedan a medias sobre a mesa.
Cando o coche para onda ela leva só dúas personas, mulleres que veñen da montaña e baixan á vila coa verdura nos cestos e os ovos frescos. Durante a viaxe a penas se falan porque desa hora os días aínda non son días, as xentes evitan saudarse e non hai nada que contar. Pilar mira as paixases de sempre.
As paisaxes de Pilar nunca mudan.
Na fábrica todas visten igual, abríganse coas mesmas batas, levan os mesmos zapatos, e só se coñecen unhas das outras polos números das taquillas, que se extenden idénticas a ambos lados do corredor azul da entrada.
Alí pilar é case ninguén que enfía a máquina número once co caloriño do termo aínda nos dedos.
O silencio do coche cambiano as mulleres polas puntadas das máquinas que atravesan o corazón das teas. E toda a mañá ruxe ata o descanso do almorzo, onde as mulleres cruzan algunha palabra.
Pilar xuraría que esas frases que intercambian son sempre as mesmas.
A media mañá a máquina número once ensina de novo os dentes e en pouco menos de media hora as bolas de algodón que viaxan para xuntarse nas esquinas xa teñen apagado todo ánimo de conversa.
Así é sempre, como pilar sabe.
Mentres tece, Pilar nin mira as teas moradas. Nin as outras levantan a vista do traballo. Cada quen pensa nos minutos, nas horas e despois nos días que pasan. E o esforzo non compensa.
Pilar pensa na casa na que se criou, na primeira vez que entrou na vila co seu vestido de fío, feito por súa nai para a festa. Recorda ao pai dos seus fillos, pero é unha idea distante, que agocha debaixo das fibras que prensa a maquinaria. Atopa en cambio as mans da súa filla sobre as súas, acariñan con crema os cortes que lle fai o fío e prenden a cociña por ela.
Pilar despita a tea morada e a máquina número once pensando en lle facer un abrigo á rapaza. E sen querer decatarse agarra as tesouras da mesa e escolle a mellor parte do trapo. E fai os patróns de memoria, marcando a man alzada. Nos cortes repite, porque as coñece como súas, as medidas da rapaza e encaixa peza a peza un abrigo estupendo.
A máquina número once deténse entón, mentres Pilar escolle os últimos botóns, e ao pouco a doce e a catorce deixan de sonar. A fábrica toda enmudece en uns poucos minutos.
E as bolas de algodón que corrían a xuntase tras das portas xíranse para velo.
saen as mulleres da costura coas súas batas celestes. E a súa voz incendia a tarde que se deita.

semana

a ver se me sorprendes

amigos

pequeno neno berlín,
onte foi o día máis longo dos días. pero foi lindo. moitos amigos se achegaron a nosa festiña, que non tiña maior obxeto que ese mesmo de compartir unha charla e uns cantos viños, e outros animaron dende a distancia partida a golpe de sms. o sr hank e a súa adorable compañeira asistiron co seu abrazo, diablito chegou cun precioso ramo que agora arrecende toda a casa e co seu mellor sorriso. ven tamén o poeta das laranxas con versos doces do mellor berlín e ata chespir decidiu materializarse na súa forma favorita e amarradiños andivemos toda a noite ata que un imbécil- dese tipo de imbéciles aos que lle moslesta a alegría dos demais- o estoupou cun cigarro. ou sexa, que non puidemos resistirnos á tentadora idea de montarlle un número. salvado este encontro o resto foi moi xenial.
agora teño un cansancio considerable- de feito podería considerarse unha resaca media- e un día que pinta longo coma o de onte, pois hoxe é o aniversario de miña nai.
os que estades cerca a pesar das distancias todas, mil gracias.
e a ti meu berlín doce, polo teu abrazo.

despois,esta noite

un dia demasiado longo,moitas cousas para hai que botalos,menos para berlin e un ordenador que non ten acentos. pero moita xente que respondeu aos mil correos que madei e as duascentas chamadas que fixen pedindo favores... agora feita po...non podo nin tentar linquear nada.
maña pola tarde non sei se a presentacion sera aburrida ou non,pero agardo ver os meus colegas e tomar unha caña con eles.
grasias a todos os que me axudastedes en tanto.

pequeno berlin, so esta noite entre os nosos beizos

checo

houbicka polibek! ;)

códigos

un ronin é un samurai sen amo que aluga a súa espada. no seu camiño a este acompáñao o seu fillo. o libro deixoumo d para matar o insomnio. o samurai é moi astuto na loita. non sei porque me ven á cabeza mentres me fan a entrevista. se tivera o seu teléfono a man mandábao a estas cousas. non temos moito tema. fálolle dos sitios que visito. pasa unha rapaza que coñezo, pero non queda. prefería contarlle todo isto a ela.

entretanto ajustín rompía a cabeza por aquí e eu limitábame a estorbar. unha duro combate co HTLM, máis estricto que o código samurai. durante un bo anaco tiven o blo pouco menos que en cirílico.mil grasias (déboche xa unha ducia de churrascadas). pero xa temos casa nova.
e para máis acabo de enterarme polo sr hank que sei ruso.
definitivamente, vou ter que aprender checo.
houbicka polibek