a ilusión

días de tanta festa e eu estudio, non me queda outro remedio, e rompo a cabeza contra a historia da lingua que seguramente me parecería máis interesante se non tivese que aprender uns cantos séculos nunhas poucas horas. aínda así gardo a ilusión- e a esperanza-, que é iso que nos fai tan libres e nos axuda a pecar de inocentes.
cando me alegrei tanto alguén me dixo sen malicia que son demasiado inocente. será.
e que? a min gústame ser inocente, non lle atopo nada de malo a agardar das cousas algo bo e agardalo sempre coa ilusión entre os dentes. e tampouco podería erguerme polas mañás se non fose así, nin saír á rúa a berrar alto, nin pelexar contra as miserias que nos rodean, nin estudiar sabendo que me queda máis materia da que pode dar lido un ser humano en doce horas, nin sorrir, nin nada.
a ilusión é o que ten, o que vén non será o mellor, pero ela sempre está aí para que desexemos mirar máis alá. e é por iso que me alegro, que hai días xa que non podo sacar este sorriso parvo e que non me concentro nada na evolución do consonantismo. porque conxugamos o lume e o sol saiu unha miguiña. e por iso mañá vou ao exame, e pasado ver aos embaixadores do licor café, e penso celebrar a miña inocencia. brindarei por ela e pola de todos os que me sorrían.
teñan vostedes un pouco de ilusión, loiten por ela, e todas as penas parecerán menos.

xa somos libres hostia!!!

!!!! celebro dende a casa, alvariño en man e licor café en chupito, todas e cada unha das mensaxes de móbil alentadoras que me chegan, todas as chamadas, a orella pegada á radio, a tele na que os presentadores parecen máis sorrintes!!!! todo ata a lúa sube coma a alegría que só me sae abrazar xente.
que ben
que xa somos libres hostia! como me berran dende o móbil.

convite castelao- pablo iglesias

o domingo casamos a estes dous tipos. ide ver a invitación e facédeo saber.

lúa preñada

eu non volo sei explicar, pero esta noite, no lugar onde a lúa máis engorda, tan grande que case tocas a barriga coas xemas, deténse o firmamento, só para os amantes.
eu, como me sabe a poema, iría vela repousar sobre a almáciga dos días de magnolia.

non votes por min arghentiiinaaa...

anda polo mundobló encadeándose a idea de saír o domingo de mañá, día anterior á chegada dos votos merc...emigrados para facer unha fila de xente que una a estatua de castelao coa de pablo iglesias ( esa que está co brazo en alto na costa que baixa para vite e que todo o mundo pensa que é castelao). o motivo é manifestar que si temos un país novo, este de aquí no que nós vivimos, que quere darlle un airiño de refresco ás dependencias barolentas da xunta.
ese país xa é. por moito que os fillos, netos e defuntos de ultramar digan.
eu penso ir, porque a esas horas non hai máis que misas e non van moito comigo.
apuntádesvos? aínda podíamos coller unhas empanadiñas e ir xantalas por aí, non é?

resaca electoral

o mellor resultado da noite do 19X foi sen dúbida toda esa xente que había tempo que non atopabas, a festa dos arredemos, as apertas, as copas a medias para aguantar mellor, a música, a rúa tomada, a alegría que tardou tempo en saír pero saiu, a necesidade de celebrar ( porque só faltaba que estes cabróns nos digan cando temos que pasalo ben) e a mala hostia que rematou en carallada, optimismo e resaca descomunal. a partir das once da noite decidín que a min o vello non me amarga unha noite de marcha e negueime a venderlles o meu sorriso. un plan excelente apoiado na esperanza dos que me rodean. todo un éxito.
onte rescatei aquela canción dos planetas e fun xantar ao río. un bo día.
se a primavera ven da arxentina, que veña. e se non, que nos quiten o bailado.

reflexionando...

pase o que pase mañá eu xa puxen os bois diante do carro e confío en abrir aquel oporto tan bo. (gardabáo para a república pero está será,xa que logo, unha boa ocasión.)
celebro que o país non é unha vaca mansa e vai polas rúas rompendo a longa noite de ppdra.
porque a min xa me chega con que don manuel saiba que non estamos por aturalo máis, que vaia buscando unha casa tranquila na que dar co final dos seus días e faga barquiños de pau sentado ao sol, como corresponde a todo xubilado. e que leve os seus amigos.
o que veña xa o veremos, cos dous ollos ben abertos.
reflexionen vostedes tamén e pensen que aínda que ningún destes torpes mereza o seu voto, si hai quen merece ser botado....ao quinto pino ou máis alá.
a primavera xa chegou- en vieiros din que abrolla- anúnciase nas flores dos toxos que en cabo touriñan cravaron a marea negra.

visionarios

moitos pensamos cando vimos isto que os aduaneiros eran uns visionarios. velaquí a mostra.
se lle dan catro aniños máis igual caen as aeroliñas galegas antes que o tren ( o que me leve á miña casa, por exemplo)...este debe ser un voo de proba.
chegan a compostela as cinco da mañá... eu non poderei ir recibilos pero haberá quen vaia, quedo na casa a concentrarme para a ultratortura desta fin de semana.

bd banda: o mellor fanzine!

parabéns!!!
porque o bd banda foi escollido polo xurado como mellor fanzine - categoría algo escasa para esta publicación tan feitiña- e na casa dos pampín xa están buscando sitio para colgar os títulos no salón...

as primaveras máis da aelg

Para celebrara as súas 25 primaveras a asociación de escritores en lingua galega reuniuse esta fin de semana cun programa que resultou bastante máis animado do que seguramente se supoñía nun principio; coas previsibles mesas redondas e conferencias, ao que se lle uniron manifestación contra a milolores, proxección da película máis pirata do país, pulpada e ata arenga incomprensible do santopatrón, que se cruzou no noso camiño. Menos mal que no recital músico poético durante o que fixemos a dixestión domingueira nos dou tempo de esquecer a terrible visión e as poucas palabras que entendéramos.

En canto ao congreso supoño que non pretendía ser moito máis que unha celebración da súa intensa traxectoria, e da xuntanza agradezo a oportunidade de conversar con xentes que só coñecía de lonxe - aínda que diga Reinaldo Arenas que é así como se deben coñecer aos escritores- e de ver nos ollos daqueles que lle viron os dentes á historia. Estou agradecida, si, gústame escoitar a quen ten cousas que contar, admiro o diálogo. Pero con todo, e sendo francos, creo que tanto esforzo en mirar o embigo do pasado non leva moi lonxe se non hai quen poña a vista un paso alá do presente, ese que corre cara o futuro a cada minuto que pasa. Porque camiñar tamén consiste en imaxinar dende aquí que desexamos atopar máis alá do horizonte, e parece cousa de velorio- de fermoso cadáver, si, pero de velorio- que todo sexan pretéritos cando a festa é de aniversario.
Sendo clara ademais de franca botei en falta xuventude. As razóns supóñoas diversas, nesta leira os ferrados repártense entre os que non están e os que non se preguntan porqué. O caso é que volvín pensando que a penas se abriu un chisco fiestra pola que han de entrar as milvecesmil primaveras máis.

o mal non acouga!

... e xa ten listo o boletín semanal para seguir a campaña do boto e maila outra. por certo que o flin xa anda nas 100.000 descargas. e iso... en anacos de empanada aínda son uns quilos....

alejandro jodorowsky

un tolo incríble e encantador, que inventou cuns amigos aquilo do teatro pánico para rirse dos aburridos franceses tan serios, que atopou na literatura unha maneira de curación e en onde mellor canta un paxaro a xusta medida de recoñecerse. un tipo que fixo case de todo e que si que é un artista multimedia, que lle come as papas na cabeza a reixa.

esta tarde as 19:30 está de charla no cgac.

feliz día de verán sr. hank

antes de que o día remate, cun chupiño de lume ourensán en alto, poño unha canción e brindo polo día no que nos coñecemos e nos parecemos tan friquis, e polos que viñeron despois que amenceron de moito cariño e máis amizade. brindo porque veñan moitos máis e nos collan ao abrigo do teu abrazo, armados co teu sorriso que levanta as nubes máis grises. que veñan os días e nós, que os vexamos xuntos pasar.