tensión

hai en min unha tensión eléctrica como de treboada. é polo do poema. intento escribir un poema. pero na casa non podo . hai demasiado ruído, calor, está a tele, non aparece a libreta, os bolígrafos todos están sen tinta...ou é imposible concentrarse. na rúa nada mellora, o aire pesa, todo se volve tedio, ambiente de centro comercial, os peatóns baten uns contra outros, tócanme -iso invalídame completamente para pensar con claridade-, atopo alguén que me coñece, tamén me toca, especialmente a barriga. acabouse toda a concentración. paseo. ando moi rápido sen ir a ningures. sen sabelo, busco algún dos bares que me son propicios. pero nada mellora, nin un só verso.

nin sequera sei de que vai este poema que me carga.

cóbreme o café, se fai o favor.

de volta á casa resígnome.

en fin, mellor será que lea... dígome. e collo últimas cartas a kansas, regalo de sofía castañón e la bella varsovia. abro ao chou xusto por este poema. gústame moito.

la playa es otro castigo.
durante el día me lame
los pies a distancia y todas las sirenas
chillan para que me acerque, encienden
el horror con luces rojas.
como a los antiguos, a mí también
me niegan los placeres:
prefieres el bar, los amigos.
este exilio, querido,
es todo arena

ler sempre relaxa. e os mimos.
achégaste. non sei como explicarcho. o do poema. ten que ver co meu ánimo de felino enreixado. ti es un sol, escoitas caladiño.

contado en voz alta, sinceramente, parece unha parvada.



(supoño que aparvar diante da tele é o tratamento que recomendan os especialistas para estes casos. pero eu prefiro a sofía...)

pompiñas (para os que preguntan pola barrighiña)

imos pasar un finde moi divertido. be, mami e papi dedicararanse ás pompiñas en piscina comunitaria

;)

a morte dos poetas

a morte prendeu no corazón do poeta dos pasos errantes. tomou a man do neno sen terra que despois foi home sitiado día a día pola nostalxia. abriulle o peito para instalarse nese lugar resitente que ocupaba a casa materna, o aroma do pan, o amor, a paz... a poesía. por terceira vez chegou aos pés da cama de mahmud e pronunciou o seu nome na lingua que a morte fala. e o poeta que cultivaba con prisioneiros e desempleados a esperanza, por esta vez, seguiu os seus pasos terra adentro.

así volveu a voz do poeta á memoria desta casa. trouxo con ela o aroma da córdoba dos versos no 2006, trouxo menos rosas e a cadencia do árabe, a mesa compartida e a mirada sorrinte que mahmud darwish foi para os novos naquela velada traducida. e de tal forma se cravou aquela serena mirada, que dende aquel día observa detrás dos seus poemas cada vez que a miña voz os toca para ti.

e mira como, amor, a canda o recordo daquela córdoba de poetas, vén hoxe tamén ángel gonzález, do que tanto gustas, confesando que nunca respondía aos que lle escribían, recomendando lecturas aos que brindábamos pola súa conversa e velando as madrugadas coma se iso fose dabondo para enganar á parca.

e xa ves, ti. que á parca non hai quen a engane nin con literaturas.

e hoxe non podo deixar de pensar, con dor de perda irreparable, como a morte asexa continuamente aos poetas que che leo, amor. cércaos ata que finalmente dá con eles e lévaos.

leva os homes que foron. porque a poesía, amor, será sempre.

pan e insomnio

fin de semana con pan en allariz, celebrando que xa temos libriño con cd e que botaremos agosto fóra da casa repartindo bolos de cea polos palcos do país. días felices case como vacacións en terra tan ardente e regreso en noite estrelada cuberta de fugaces desexos.  

e onte pouco durmir e nada de soñar. iso foi o que me regalou esta noite con chuvia e suores. iso, e moitas voltas na cama, enredando e desenredando nas sabas... por algunha razón que aínda non alcanza a comprender o meu intelecto, as noites de insomnio son as mellores para encher as cabezas dos desvelados de preocupacións e problemas que á luz do día quedan, dalgunha maneira misteriosa, minimizados pola présa do despertador e a campaíña do microondas. a onde vai a angustia toda que impediu o descanso de noite cando te ergues? sabe alguén dicirmo? ou a angustia lle ten pánico á auga da ducha ou é un animal nocturno (e aleivoso). 

versos de sal

como comparto paraxes e océanos con este home agardo a que dean as tres da tarde para saír do choio a mercar con alevosía e nocturnidade este libro de versos que publica (nunha colección que cada día me gusta máis) sotelo branco. 

parabéns polos versos de sal alexandre, poeta que sabe termar das navallas entre os dedos. 

e tamén polas túas claras palabras, que definen con dramático acerto a vida na costa da morte.